Η αξία του αυθεντικού πανηγυρισμού!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Η αθλητική χρονιά που ολοκληρώνεται μάς αφήνει κάτι πολύ σπουδαίο. Πέρα από οπαδικά κριτήρια, πέρα από πρόσωπα, πέρα και από αθλήματα. Μάς αφήνει συναίσθημα. Μάς αφήνει μια αυθεντικότητα στη χαρά μας και στη λύπη μας. Και αυτό εκτός από σημαντικό, είναι και σπάνιο.

Δεν υπήρχε τίποτα πιο αυθεντικό από τους πανηγυρισμούς της Λέστερ για την κατάκτηση του τίτλου στην Αγγλία. Είτε από τους ανθρώπους της ομάδας είτε από τους οπαδούς. Οπως δεν υπήρχε τίποτα πιο αυθεντικό από τη λύπη της Ατλέτικο για την απώλεια του Champions League. Το αυθόρμητο κλάμα, η στιγμή που το μυαλό σταματά να σκέφτεται, μόνο αισθάνεται...

Το ξεχωριστό της φετινής χρονιάς είναι ότι αυτό το αγνό συναίσθημα, που πολλές φορές παλεύουμε να "βγάλουμε" με το ζόρι και συνήθως δεν καταφέρνουμε να πούμε ψέματα (πολύ περισσότερο στον εαυτό μας), το έζησε και η αθλητική Ελλάδα. Με τον αυθεντικό πανηγυρισμό της ΑΕΚ για την κατάκτηση του Κυπέλλου. Του Ολυμπιακού για την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο μπάσκετ. Της ΑΕΛ για την επιστροφή στην Super League. Μην σταθείτε στο χρώμα, δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Αν κάτι, λοιπόν, αναδείχθηκε από την περίοδο που ολοκληρώνεται είναι η χαρά της νίκης. Η στενοχώρια της ήττας. Και όλα αυτά, με αθλητικούς όρους και μόνο. Και τώρα ακριβώς είναι που φαίνεται πόσο σημαντικό είναι αυτό. Είναι και ο λόγος άλλωστε, που κάποτε μας έκανε όλους μας να αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με αυτό. Εστω, επιλέγοντας ομάδα, άθλημα, έδρα ή ακόμη - ακόμη και είδωλα.

Το κακό είναι ότι μια και μόνο χρονιά δεν αρκεί για να μεγαλώσουμε σωστά γενιές οπαδών. Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, ειδικά στο ποδόσφαιρο, αυτές μεγαλώνουν με λάθος νοοτροπία. Με λάθος συναίσθημα για το πώς θα πρέπει να εκφράσουν τη χαρά τους ή τη λύπη τους. Με λάθος σε όλα...

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, αυτό που συνέβη φέτος, έστω στο βαθμό που συνέβη, να το περιφρουρήσουμε. Ας αντιληφθούν όσοι πρέπει να το αντιληφθούν, αυτοί δηλαδή που ορίζουν τον αθλητισμό στη χώρα μας, ότι η νίκη δεν έχει αξία αν δεν βγάζει αγνό συναίσθημα. Οπως δεν έχει αξία και η ήττα (γιατί και οι ήττες στον αθλητισμό έχουν αξία), αν δεν μπορείς να "κλάψεις" για αυτές όπως τούς πρέπει.

Και πώς προκύπτει αυτό; Μόνο αν και οι χαρές και οι λύπες προκύπτουν μέσα από μόνο αθλητικούς όρους.